Onverwoestbaar.
Is het mogelijk om een reis van 16.000 kilometer door Centraal-Azië tot een goed einde te brengen met een Polo III 1.0 van 16 jaar oud? De Australiër Dion Furlong en een vriend waagden het erop. Een allroadavontuur in het kader van de Mongol Rally met een Polo die voor de gelegenheid werd omgedoopt tot “Mark the Polo”.
Een Volkswagen Polo III. Twee onvervaarde avonturiers. En een reis van zo’n 16.000 kilometer door Europa en Centraal-Azië. Dat is in het kort het behoorlijk unieke verhaal van deze zogeheten _Mark the Polo’, met een bijnaam die natuurlijk verwijst naar de beroemde ontdekkingsreiziger. Een Volkswagen Polo die werd gebouwd in 2000 en in juli 2016 in Goodwood, Engeland, begon aan een ongelofelijke reis met als eindpunt Oelan-Oede in Siberië. Dit avontuur speelde zich af in het kader van de Mongol Rally, een grote rallyraid die werd gelanceerd in 2004, en intussen al meer dan 300 teams van over de hele wereld bijeenbrengt. Het verhaal van de heroïsche reis wordt verteld door de Australiër Dion Furlong, een van de twee rijders die deze acht weken durende transcontinentale trip aflegden met hun‚ "Mark the Polo".
Mijn naam is Dion Furlong. Ik ben in 1979 geboren in Perth, in het westen van Australië. Ik heb een diploma van automonteur en graafmachinetechnicus voor de mijnbouw. Ik heb ook gewerkt als duiker en als toeristische gids. En meer recent heb ik een heleboel landen bezocht tijdens lange reizen.
Mijn gevoel voor avontuur werd in de zomer van 2016 geprikkeld, toen ik op het Facebook-prikbord van een vriend, Jon Pall Bezant, las dat hij wilde deelnemen aan de Mongol Rally. Ik dacht meteen: “Daar moet ik bij zijn!” Gelukkig moest ik niet veel moeite doen om Jon te overtuigen om me mee te nemen. En we kregen snel het liefdadigheidsbudget bijeen dat een van de vereisten was om te mogen deelnemen aan de rallyraid: 2.700 Australische dollars voor Sea Shepherd, een Amerikaanse organisatie die zich toelegt op de bescherming van het leven in de zee.
De Mongol Rally, een extreme wedstrijd.
Volgens de organisatoren is de Mongol Rally “het grootste gemotoriseerde avontuur ter wereld.” Zoals in de meeste ‘survival raids’ gelden ook in deze wedstrijd bijna geen regels. In feite zijn er maar drie basisregels: de cilinderinhoud van de deelnemende auto’s mag niet groter zijn dan 1.0 liter, sponsors zijn ten strengste verboden en elk team moet ten minste 1.000 pond schenken aan een goed doel.
De start van de rallyraid vindt plaats in Goodwood, Engeland, en de fi nish ligt in Oelan-Oede, in de Russische republiek Boerjatië, na een afstand van ongeveer 16.000 kilometer. Toen de Mongol Rally voor het eerst werd georganiseerd, bestond het deelnemersveld uit zes teams. In 2016 verschenen meer dan 300 teams aan de start, waarvan meer dan 200 de fi nish haalden.
De Polo.
De cilinderinhoud van de deelnemende auto’s mag niet groter zijn dan 1.0 liter. Toen ik in Engeland aankwam, ben ik dan ook meteen op zoek gegaan naar de ideale auto. Na wat onderzoek kwam ik tot de conclusie dat de Polo de beste keuze zou zijn. Zowel voor zijn betrouwbaarheid als voor zijn interieurruimte. Ik vond een auto via een zoekertjessite op het internet: een Polo III van 2000, met een vraagprijs van 750 pond. Ik verving de voorste wielnaven, paste nog een paar details aan, en dat was het. We noemden onze auto "Mark the Polo".
Om onze tenten, slaapzakken en jerrycans mee te nemen maakte ik een dakdrager in de vorm van een boot, als eerbetoon aan Sea Shepherd, de organisatie waaraan wij ons geld hadden gedoneerd.
De Rallye.
De race ging van start op het circuit van Goodwood, in Zuid-Engeland. Het enige wat de organisatoren voor de Mongol Rally bepalen, zijn de startplaats en de bestemming. Het traject tussen deze twee punten mogen de deelnemers helemaal zelf kiezen. De route die Jon en ik kozen, liep onder meer door België, Frankrijk, Duitsland, Hongarije, Roemenië, Turkije, Georgië en Azerbeidzjan. Een bijzonder charmante reisweg, zo vonden wij. Een belangrijk element is natuurlijk dat voor bepaalde landen vooraf een visum verkregen moet worden. We hadden onze reis dan ook gepland naargelang van de geldigheidsdata van onze papieren.
En dus hebben bepaalde vertragingen stevige stokken in onze wielen gestoken. Zo hebben we vijf dagen moeten wachten om de veerboot te nemen, die ons over de Kaspische Zee naar Turkmenistan zou brengen. En de oversteek duurde drie dagen in plaats van vijftien uur. Toen we aankwamen bij de Mongoolse grens, was mijn visum verlopen. We hebben daar dus een beetje moeten onderhandelen. De landschappen die we onderweg ontdekten, waren adembenemend. Bepaalde momenten zullen we nooit meer vergeten, zoals de Pamir Highway, de tweede hoogste langeafstandsroute ter wereld, of het ommetje dat we maakten naar de Darvaza-krater, waar sinds 1971 continu natuurlijke aardgasvuren branden.
Onverwoestbaar.
Onderweg kregen we constant vragen over onze auto. “Hoe was het tot nu toe? Hoeveel pannes hebben jullie al gehad?” _Mark the Polo_ was de eerste Volkswagen waarmee ik ooit heb gereden. En ik moet toegeven: wat het design en de functionaliteit betreft, was onze auto perfect. Ik vraag me soms af wat er door de hoofden van de ingenieurs ging toen ze deze Polo ontwierpen. Ze hebben zich vast afgevraagd wat de allerergste beproeving ooit zou kunnen zijn voor deze auto ...
En vandaag kan ik zeggen: wat wij onze Polo allemaal hebben aangedaan gedurende de drie weken van onze reis, was echt wel het ergste wat je je kunt indenken. En hij heeft het allemaal doorstaan. Niet alleen de duizenden kilometers die we hebben afgelegd op onverharde wegen, maar ook de verschrikkelijke beklimmingen die we hem onder de wielen hebben geschoven.
Toen we de Pamir Highway afl egden op 4.600 meter boven de zeespiegel, zaten we met zijn vieren in de auto. Met bagage, voedsel, jerrycans en reservewielen. Hoe is het mogelijk dat een Polo van zestien jaar hier helemaal boven raakte met zo’n belasting? Het was een klein mirakel. Toen we de top hadden bereikt, zijn we uitgestapt om als gekken in het rond te springen van vreugde.
Slechts één keer hebben we een garage moeten opzoeken. In de Turkmeense woestijn, ‘s nachts buiten de pistes, had ik een groot stuk metaal niet gezien, half begraven in het zand. Toen we erover reden, plooiden we onze achteras. Heel even dachten we dat de rally voorbij was voor ons. In Oezbekistan vonden we gelukkig een monteur die erin slaagde om de as weer recht te trekken. Het was als het ware een ‘renaissance’. Dus hebben we onze auto toen omgedoopt tot "Mark the Polo".
De finishlijn.
Het grote moment. Op 8 september om 23.45 uur hebben wij de finishlijn overschreden. De eindbestemming van deze rallyraid was Oelan-Oede, de hoofdstad van de republiek Boerjatië in Rusland, want de taksen en doorgangsrechten in Mongolië bleken te hoog. Ik weet niet op welke plaats we geëindigd zijn. De Mongol Rally is vooral een hele belevenis. In Oelan-Oede nam ik afscheid van Jon, die voor zijn werk terug naar de echte wereld moest. ‘Mark II the Polo’ en ik keerden via Rusland terug naar Europa.
Vervolgens noordwaarts, richting de poolcirkel. We bezochten de Noordkaap om daarna via Noorwegen, Duitsland en Nederland weer aan te komen bij ons vertrekpunt in het Verenigd Koninkrijk. Als ik tijd had, zou ik deze route heel graag nog eens overdoen. Maar dan volgens mijn eigen regels. In de rush van de race heb ik niet de tijd gehad om al deze prachtige plaatsen voldoende te ontdekken. Voor het overige heb ik eigenlijk maar één eis: als ik het avontuur overdoe, is het met de Polo.
De Mongol Rally is vooral een hele belevenis.Dion Furlong